Verbum

то́піка

(гр. topika, ад topos = месца)

1) уменне карыстацца агульнымі меркаваннямі пры выкладзе якой-н. тэмы;

2) агульнае палажэнне, якое можна дастасаваць да ўсіх аднародных выпадкаў.

то́пкрас

(англ. top crossing, ад top = пакрываць самку + crossing = скрыжоўванне)

скрыжоўванне мужчынскай асобіны з неаднароднай па сваім складзе матачнай папуляцыяй як адзін з метадаў селекцыі.

то́псель

(гал. topzeil)

косы парус трохвугольнай формы, які падымаецца над іншым рэйкавым або косым парусам.

то́птымберс

(англ. toptimbers, мн. ад toptimber = верхняя бэлька)

мар. верхняя частка шпангоўта на драўляным судне.

-топы

(гр. topos = месца)

другая састаўная частка складаных слоў, якая паказвае на сувязь з паняццем «месца».

тор​¹

(лац. torus = выпукласць)

геаметрычнае цела, якое ўтвараецца вярчэннем круга каля восі, што ляжыць у яго плоскасці, але не перасякае яго.

тор​²

[ад іт. E. Torricelli = прозвішча іт. фізіка (1608—1647)]

адзінка ціску, роўная ціску, які ўтварае слупок ртуці вышынёй у 1 мм; ужываецца пры вакуумных вымярэннях.

То́ра

(ст.-яўр. Tora = вучэнне)

першая частка Бібліі (Пяцікніжжа) у яўрэяў, а таксама пергаментны скрутак з гэтым тэкстам, які захоўваецца ў сінагозе як прадмет рэлігійнага культу.

то́ракс

(гр. thoraks = грудзі)

грудная клетка.

то́рмаз

(гр. tormos = адтуліна, утулка)

1) прыстасаванне для запавольвання або спынення руху машыны, цягніка і інш.;

2) перан. тое, што з’яўляецца перашкодай у развіцці чаго-н.