Verbum

неафілало́гія

(ад неа- + філалогія)

навука, якая вывучае не старыя, класічныя, а новыя мовы і літаратуры народаў сярэдневяковай і сучаснай Еўропы.

неафі́т

(п.-лац. neophytus, ад гр. neophytos)

1) той, хто нядаўна прыняў якое-н. веравызнанне;

2) перан. новы прыхільнік якога-н. вучэння або грамадскага руху;

3) новы від раслін у мясцовай флоры, з’яўленне якога не звязана з наўмысным пашырэннем яго чалавекам.

неафо́бія

(ад неа- + -фобія)

паталагічны страх перад усім новым, перад зменамі ў прывычнай абстаноўцы.

неафрэйды́зм

(ад неа- + фрэйдызм)

кірунак у сучаснай філасофіі і псіхалогіі, які заснаваны на вучэнні З. Фрэйда, але ў адрозненне ад біялагізму апошняга ўлічвае ролю сацыяльнага асяроддзя ў фарміраванні асобы.

неацэрато́д

(ад неа- + гр keras, -atos = рог + odus = зуб)

двоедыхаючая рыба, пашыраная ў Аўстраліі; рагазуб.

неаэндэ́мікі

(ад неа- + эндэмікі)

эндэмічныя для пэўнага ўчастка тэрыторыі або акваторыі формы нядаўняга паходжання, якія не атрымалі яшчэ шырокага распаўсюджання.

небуля́рны

(ад лац. nebula = туман)

які адносіцца да туманнасці;

н-ая гіпотэза — гіпотэза, якая тлумачыць паходжанне планетнай сістэмы яе ўтварэннем з туманнасці.

негатыві́зм

(ад лац. negativus = адмоўны)

1) мед. сімптом расстройства вышэйшай нервовай дзейнасці, які праяўляецца ў супраціўленні знешнім уздзеянням, адмаўленні выконваць просьбы і заданні;

2) нематываванае імкненне дзейнічаць насуперак;

3) адмаўленне чаго-н.

негаты́ў

(лац. negativus = адмоўны)

адбітак на фатаграфічнай пласцінцы або плёнцы, дзе асветленыя месцы атрымаліся цёмнымі, а цёмныя светлымі, а таксама сама пласцінка або плёнка з такім адбіткам (параўн. пазітыў).

негаты́ўны

(лац. negativus = адмоўны)

1) які адносіцца да негатыва (напр. н-ая плёнка);

2) адмоўны (проціл. пазітыўны).