Verbum

рэці́на, ‑ы, ж.

Спец. Святлоадчувальная абалонка вока; сятчатка.

[Ад лац. retina — сятчатка.]

рэціні́т, ‑у, М ‑ніце, м.

Запаленне сятчастай абалонкі вока (рэціны).

рэцірава́цца, ‑руюся, ‑руешся, ‑руецца; зак. і незак.

1. Уст. Адступіць (адступаць). — На сабе правяраў, — сказаў Свідзерскі. — Бачыш, не стралялі. Тут нешта ёсць. А можа, і сапраўды рэціраваліся? Хомчанка.

2. Разм. жарт. Адысці (адыходзіць), пайсці. З вагона тым часам выходзіць Наталля Пятроўна ў суправаджэнні мужчыны з незвычайнымі вусамі... Да іх падыходзіць невысокі лысы чалавек. Так, гэта муж Наталлі Пятроўны... Мужчына з вусамі адразу ж рэціруецца. Васілёнак.

[Фр. se retirer.]

рэцыдыві́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Асоба, якая пасля пакарання за зробленае злачынства, паўторна зрабіла злачынства. Злодзей-рэцыдывіст. □ Начальнік выклікаў на перагаворы некалькі найбольш вядомых рэцыдывістаў. Брыль.

рэцыдыві́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да рэцыдывіст.

рэцыды́ў, ‑дыву, м.

1. Зварот, паўтарэнне якой‑н. з’явы пасля таго, як яна, здавалася, знікла. Рэцыдыў страху.

2. Новае абвастрэнне хваробы пасля таго, калі чалавек, здаецца, паправіўся. Рэцыдыў рэўматызму.

3. Паўторнае злачынства пасля пакарання. Рэцыдыў крадзяжу.

[Ад лац. recidivus — які аднаўляецца, варочаецца.]

рэцыпіе́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Спец. Чалавек або жывёліна, якім перасаджваюць орган, тканкі, клеткі іншага арганізма.

[Ад лац. recipiens, recipientis — які атрымлівае, прымае.]

рэцэнзава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. рэцэнзаваць.

рэцэнзава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад рэцэнзаваць.

рэцэнзава́цца, ‑зуецца; незак.

Зал. да рэцэнзаваць.