галасне́йшы, ‑ая, ‑ае.
Выш. ст. да прым. галасны.
галасні́к, ‑а, н.
1. Рэзанатарная адтуліна ў верхняй дэцы струнных музычных інструментаў для павелічэння працягласці і сілы гуку.
2. звычайна мн. (галаснікі́, ‑оў). Медныя або керамічныя пасудзіны ў форме гаршкоў, якія ўмуроўваюцца ў сцены сваімі адтулінамі ўнутр і служаць для паляпшэння акустыкі памяшкання. Галаснікі Каложскай царквы.
галасны́, ‑ая, ‑ое.
Разм. Звонкі, гучны. Галасныя званы. □ Недзе далёка брэша галасны сабака, і звон брэху доўга гучыць у лесе. Мурашка.
галасо́к, ‑ска, м.
Памянш.-ласк. да голас (у 1, 2 знач.).
галату́рыі, ‑ый.
Клас беспазваночных жывёл тыпу ігласкурых.
[Гр. holothurion.]
галаўнёвы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да галаўні (у 1 знач.). Галаўнёвыя грыбы.
галаўны́, ‑ая, ‑ое.
1. Які мае адносіны да галавы (у 1 знач.). Галаўны боль. // Прызначаны для галавы. Галаўны ўбор.
2. Які ідзе ўперадзе чаго‑н.; перадавы. Галаўны мінаносец. Галаўны атрад. // Асноўны, вядучы. Галаўное прадпрыемства. Галаўная партарганізацыя.
•••
Галаўны мозг гл. мозг.
галаўня́, ‑і ж.
1. Выкліканая грыбамі-паразітамі хвароба збожжавых злакаў, пры якой зерне ператвараецца ў пыл або ў цвёрдую чорную нарасць.
2. мн. галоўні, ‑ловень. Абл. Вялікая галавешка. Праз хвіліну вогнішча было раскідана, чадныя галаўні шыпелі ў траве. Самуйлёнак.
га́лачка 1, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Памянш.-ласк. да галка 1; маладая галка. Без роднай мамачкі заклююць галачкі. З нар.
га́лачка 2, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Памянш.-ласк. да галка 2.
галашта́ннік, ‑а, м.
Разм. неадабр. Пра таго, хто ходзіць без штаноў, напаўраздзеты (звычайна аб дзецях).