Verbum

семянні́к, ‑а, м.

Мужчынская палавая залоза, якая выпрацоўвае мужчынскія палавыя клеткі — сперматазоіды.

семянніко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да семянніка.

семяно́жка, ‑і, ДМ ‑жцы; Р мн. ‑жак; ж.

Ніткападобны гучок, які прымацоўвае семя да сценкі плода.

семяправо́д, ‑а, М ‑дзе, м.

1. Канал, які служыць для вывядзення семені, спермы.

2. Частка механізма сеялкі, па якой насенне падаецца ў сашнікі.

семярны́, ‑ая, ‑ое.

Разм. У сем разоў большы (пра памеры, колькасць). У семярным памеры.

семяры́к, ‑мерыка, м.

1. Старая руская мера (ліку, вагі, аб’ёму і пад.), якая змяшчае ў сабе сем якіх‑н. адзінак, а таксама прадмет, які складаецца з сямі частак. Семярык жыта.

2. Сем коней у адной запрэжцы. А палац у агнях, служба ўся ў кунтушах, Семярык каля ганка, стаеннікі белыя Рыюць дол капытамі. Лужанін.

семясцяка́нне, ‑я, н.

Тое, што і семязліццё.

семяўвахо́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Адтуліна ў покрыве семязавязі для праходу апладняючага пылку.