Verbum

та́ртар, ‑а, м.

У старажытнагрэчаскай міфалогіі — падземнае царства мёртвых, куды Зеўс пасадзіў зрынутых ім тытанаў.

[Грэч. Tartaros.]

тарфава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. тарфаваць.

тарфава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад тарфаваць.

2. у знач. прым. Угноены торфам. Тарфаваная глеба дае добры ўраджай.

тарфава́цца, ‑фуецца; незак.

Зал. да тарфаваць.

тарфава́ць, ‑фую, ‑фуеш, ‑фуе; незак., што.

Угнойваць глебу торфам.

тарфагно́й, ‑ю, м.

Сумесь торфу і гною як угнаенне.

тарфагно́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да тарфагною.

тарфарэ́з, ‑а, м.

Спец. Машына для рэзкі тарфяной масы.

тарфасо́с, ‑а, м.

Машына для здабычы торфу гідраўлічным спосабам.

тарфя́нік, ‑а і ‑у, м.

1. ‑у. Залежы торфу, тарфяное балота. Колькі пахадзіў Шаманскі па гэтых балотах... Усё меркаваў, каб як асушыць гектараў з паўтысячы тарфянікаў, дабрацца да іх залатога дна. Дуброўскі.

2. ‑у. Асушанае тарфяное балота. Праз пару год на асушаных тарфяніках .. зашугала збажына. «Беларусь».

3. ‑а. Спецыяліст па торфу або рабочы торфараспрацовак.