Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прадмова ∙ Скарачэнні ∙ Кніга ў PDF/DjVu
абвгдеёжзійклмнопрстуўфхцчшэюя-.
авклнопрсуфхыэ
бвгдезійклмнпрстўфхцчя-

таз ​1, ‑а, м.

Шырокая і неглыбокая круглая металічная або пластмасавая пасудзіна. Маці вынесла ў тазе на балкон сала, масла і прыкрыла газетай. Даніленка.

таз ​2, ‑а, м.

Частка шкілета чалавека і жывёлін — касцявы пояс, які апіраецца на ніжнія (у жывёлін — на заднія) канечнасці і з’яўляецца апорай для пазваночніка.

таз ​3,

гл. тазы.

та́завы ​1, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да таза ​1. Тазавы цэх.

та́завы ​2, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да таза ​2. Тазавыя косці.

тазасцегнавы́, ‑ая, ‑ое.

Які размешчаны на месцы сутыкнення сцягна з тазавай косцю; які злучае сцягно з тазавай косцю. Тазасцегнавы сустаў.

та́зік, ‑а, м.

Памянш. да таз ​1; маленькі таз. Фартушок надзеўшы, Люда Мые ў тазіку посуду. А. Александровіч.

та́зы, ‑аў; адз. таз, ‑а, м.

Мясцовая назва часткі ўдыгейцаў, якія перайшлі да аседласці і засвоілі элементы культуры кітайцаў і маньчжураў.