Verbum

тапаграфі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да тапаграфіі, прызначаны для тапаграфіі. Тапаграфічная карта. Тапаграфічны здымак.

тапагра́фія, ‑і, ж.

1. Раздзел геадэзіі, які вывучае паверхню зямлі і сродкі яе вымярэння і перадачы на плане або карце.

2. Паверхня якой‑н. краіны або мясцовасці і ўзаемнае размяшчэнне яе пунктаў, частак. Тапаграфія горада. □ У гэтай справе выключную ролю павінны былі адыгрываць партызаны, дасканала ведаўшыя тапаграфію месца. Колас.

[Ад грэч. topos — месца і graphō — пішу.]

тапа́з, ‑у, м.

Мінерал з групы сілікатаў, асобныя крышталі якога, дзякуючы бляску і прыгожаму колеру, выкарыстоўваюцца як каштоўныя камяні.

[Грэч. topazos.]

тапа́завы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да тапазу, уласцівы яму. Тапазавы бляск. Тапазавая парода.

2. Зроблены з тапазу, з тапазам. Тапазавы пярсцёнак.

тапалагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да тапалогіі. Тапалагічныя ўласцівасці фігуры.

тапалёвы,

гл. таполевы.

тапалі́ны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і таполевы. Тапаліны пух.

тапало́гія, ‑і, ж.

Раздзел геаметрыі, у якім вывучаюцца якасныя ўласцівасці геаметрычных фігур, што не залежаць ад іх памераў і прамалінейнасці.

[Ад грэч. topos — месца і lógos — вучэнне.]

тапані́міка, ‑і, ДМ ‑міцы, ж.

Раздзел анамастыкі, які вывучае геаграфічныя назвы, іх находжанне, структуру і інш.

тапанімі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да тапанімікі, тапаніміі.