Verbum

рэнтгеналагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рэнтгеналогіі. Рэнтгеналагічнае абследаванне.

рэнтгенало́гія, ‑і, ж.

Аддзел медыцыны, які вывучае прымяненне рэнтгенаўскіх прамянёў з мэтай дыягностыкі і лячэння некаторых захворванняў.

[Ад слова рэнтген і грэч. logos — вучэнне.]

рэнтгенаскапі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рэнтгенаскапіі. Рэнтгенаскапічны апарат.

рэнтгенаскапі́я, ‑і, ж.

Прасвечванне, даследаванне непразрыстых цел пры дапамозе рэнтгенаўскіх прамянёў.

[Ад слова рэнтген і грэч. skopeō — гляджу.]

рэнтгенатэрапі́я, ‑і, ж.

1. Раздзел прамянёвай тэрапіі, які вывучае ўжыванне рэнтгенаўскіх прамянёў у медыцыне.

2. Прымяненне рэнтгенаўскіх прамянёў з мэтай лячэння.

рэнтгенатэ́хніка, ‑і, ДМ ‑ніцы, ж.

Сукупнасць сродкаў і метадаў атрымання рэнтгенаўскага выпраменьвання і прымянення яго ў медыцыне, біялогіі і інш. галінах навукі і тэхнікі.

рэнтге́наўскі, ‑ая, ‑ае.

Звязаны з атрыманнем і выкарыстаннем рэнтгенаўскіх прамянёў. Рэнтгенаўскі здымак. Рэнтгенаўская апаратура. Рэнтгенаўскія прамяні.

рэнтгено́лаг, ‑а, м.

Урач, спецыяліст па рэнтгеналогіі і рэнтгенатэрапіі.

рэо́граф, ‑а, м.

Прыбор для назірання і запісу папаўнення кроўю сасудаў і капіляраў.

рэо́метр, ‑а, м.

Прыбор для вымярэння расходу газу.

[Ад грэч. rhēos — цячэнне, паток і metreō — вымяраю.]