супастано́ўшчык, ‑а, м.
Пастаноўшчык, які працуе сумесна з іншым пастаноўшчыкам. У «Бацькаўшчыне» Кузьмы Чорнага Рахленка выконваў ролю немца Лявера, а неўзабаве пасля таго — ён ужо супастаноўшчык спектакля па першай п’есе Кандрата Крапівы «Канец дружбы». «Полымя».
супаста́т, ‑а, М ‑таце, м.
1. Уст. і высок. Вораг, непрыяцель. Нам не забыць ні хат, ні нават траў, Што супастатам спалены, стаптаны. Астрэйка. Няхай помняць супастаты, Што значаць бравыя салдаты. Колас.
2. Разм. лаянк. Разбойнік, злачынец, ліхадзей. [Маці:] — А, супастат... Драчонікі даўно пастылі, авечак трэба ісці займаць, а ён храпе сабе! Місько.
супаста́тка, ‑а, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.
Разм. лаянк. Жан. да супастат (у 2 знач.).
супастаўле́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. супастаўляць — супаставіць.
супаста́ўлены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад супаставіць.
супастаўля́льны, ‑ая, ‑ае.
1. Такі, што можа быць супастаўлены з іншым (іншымі). Супастаўляльныя даныя.
2. Які грунтуецца на супастаўленні; які мае ў сабе супастаўленне. Супастаўляльнае вывучэнне моў.
супастаўля́цца, ‑яецца; незак.
1. Незак. да супаставіцца.
2. Зал. да супастаўляць.
супастаўля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.
Незак. да супаставіць.
супаста́ўнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць супастаўнага. Супастаўнасць паняццяў.