Verbum

кітаязна́ўства, ‑а, н.

Тое, што і сіналогія.

кітая́нка,

гл. кітайцы.

кіто́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кіта ​¹. Кітовы промысел.

•••

Кітовы вус гл. вусы.

кіто́ўка, ‑і, ДМ ‑тоўцы, ж.

Тое, што і кітаванне.

кіў, ківа, м.

Разм. Тое, што і ківок. Ківалі галавы.. [Юзік] згадзіўся з Юркевічам. Мурашка. Не паслухае ківа, дык паслухае кія. Прыказка.

кіўну́цца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; ‑нёмся, ‑няцеся; зак.

Аднакр. да ківацца.

кіўну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.

Аднакр. да ківаць.

кіфа́ра, ‑ы, ж.

Струнны шчыпковы музычны інструмент старажытных грэкаў, падобны да ліры.

[Грэч. kithara.]

кі́цель, ‑я, м.

Форменная аднабортная куртка са стаячым каўняром. За сталом сядзіць маладая жанчына ў форменным кіцелі з бліскучымі пагонамі на плячах. Васілёнак.

[Ням. Kittel.]

кіц-кіц,

гл. кіс-кіс.