Verbum

серазмяшча́льны, ‑ая, ‑ае.

Які змяшчае серу. Серазмяшчальныя амінакіслоты.

сералагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да сералогіі.

серало́гія, ‑і, ж.

Спец. Вучэнне аб уласцівасцях сывараткі крыві жывёл і людзей.

[Ад лац. serum — сываратка і грэч. logos — вучэнне.]

сера́ль, ‑я, м.

1. У краінах Усходу — палац і яго ўнутраныя пакоі. Султанскі сераль.

2. У краінах Усходу — жаночая палавіна ў палацы, доме; гарэм.

[Фр. sérail ад тур. saray — палац.]

сераске́р, ‑а, м.

Галоўнакамандуючы ў старой Турцыі; пазней — ваенны міністр.

[Тур. sarasker.]

сератані́н, ‑у, м.

Біялагічна актыўнае рэчыва, якое рэгулюе абмен рэчываў, дзейнасць нервовай і сардэчна-сасудзістай сістэм.

сератэрапі́я, ‑і, ж.

Метад лячэння інфекцыйнага захворвання шляхам увядзення хвораму антытаксічнай сывараткі.

[Ад лац. serum — сываратка і грэч. therapeia — лячэнне.]

серафі́м, ‑а, м.

У іудзейскай і хрысціянскай міфалогіі — шасцікрылы анёл вышэйшага рангу.

[Ад стараж.-яўр. serāphīm (мн.).]

серб,

гл. сербы.

сербалу́жыцкі, ‑ая, ‑ае.

У выразе: сербалужыцкая літаратура — літаратура лужычан, лужыцкіх сербаў, сербалужычан, заходнеславянскай народнасці ў ГДР.