Verbum

збру́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., што.

Забрудзіць моцна, па ўсёй паверхні. Збрудзіў усю сарочку.

збру́евы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да збруі, прадметаў вупражы.

збру́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да збруі, прызначаны для захавання збруі. Збруйны склад.

збру́я, ‑і, ж.

Прадметы і прыналежнасць для запрагання або сядлання коней і другіх цяглавых жывёл; вупраж. Мікалай Буткавец — вядомы ў акрузе майстар па рамонту збруі — суткамі не разгінацся над хамутамі і набадрамі. Курто. Брыгадзір назіраў збоку. Калі коні былі запрэжаны, ён праверыў, Ці добра ляжыць збруя. Якімовіч.

збрыва́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. збрываць — збрыць.

збрыва́цца, ‑аецца; незак.

Зал. да збрываць.

збрыва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да збрыць.

збры́дзець, ‑ее; пр. збрыдзеў, ‑дзела; зак.

Разм. Апрыкраць, апастылець. — Глядзець ні на што не магу, усё так збрыдзела. Чарнышэвіч.

збры́дзіцца, ‑джуся, ‑дзішся, ‑дзіцца; зак.

Разм. Зрабіцца брыдкім, агідным.

збры́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., каго-што.

Разм. Зрабіць брыдкім, агідным. Збрыдзіць твар грымам.