разбуйня́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.
Незак. да разбуйніць.
разбура́льнік, ‑а, м.
Той, хто разбурае, разбурыў што‑н. Вось прывыклі мы з вучнёўскай пары, што манголы некалі былі адно заваёўнікі ды разбуральнікі. Лось.
разбура́льны, ‑ая, ‑ае.
Які прыносіць разбурэнне, накіраваны на разбурэнне. Калгас .. пачынаў усё нанава пасля разбуральнай вайны. Марціновіч.
разбу́раны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад разбурыць.
2. у знач. прым. Разбіты, развалены. [Аня] адразу не заўважыла хударлявага мужчыны ў акулярах, які выйшаў з разбуранага пад’езда гэтага дома. Васілевіч. // перан. Даведзены да поўнага развалу. Былы воін — .. [Трацюк] з першых год аднаўлення сваімі рукамі адбудоўваў разбураную гаспадарку. Кавалёў.
разбура́цца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да разбурыцца.
2. Зал. да разбураць.
разбура́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да разбурыць.
разбу́рвацца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да разбурыцца.
2. Зал. да разбурваць.
разбу́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да разбурыць.
разбуркава́цца, ‑куецца; зак.
Разм. Пачаць моцна і доўга буркаваць.
разбу́ркацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Разм. Пачаць моцна і доўга буркаць. [Васіль:] — Я дастаў папяросу і вырашыў лепш памаўчаць. Ды тут на Вабрука найшла, як гавораць, хвіліна, — разбуркаўся, нібы пасмялеўшы бліжэй каля дому. Брыль.