Verbum

тарта́нне, ‑я, н.

Спец. Устарэлы спосаб здабычы нафты з свідравіны пры дапамозе вялікага вядра з клапанам, падвешанага на стальным тросе.

[Ад азербайджанскага дартмаг — цягнуць, выцягваць.]

та́ртар, ‑а, м.

У старажытнагрэчаскай міфалогіі — падземнае царства мёртвых, куды Зеўс пасадзіў зрынутых ім тытанаў.

[Грэч. Tartaros.]

тарфава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. тарфаваць.

тарфава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад тарфаваць.

2. у знач. прым. Угноены торфам. Тарфаваная глеба дае добры ўраджай.

тарфава́цца, ‑фуецца; незак.

Зал. да тарфаваць.

тарфава́ць, ‑фую, ‑фуеш, ‑фуе; незак., што.

Угнойваць глебу торфам.

тарфагно́й, ‑ю, м.

Сумесь торфу і гною як угнаенне.

тарфагно́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да тарфагною.

тарфарэ́з, ‑а, м.

Спец. Машына для рэзкі тарфяной масы.

тарфасо́с, ‑а, м.

Машына для здабычы торфу гідраўлічным спосабам.