раскара́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да раскарачыць.
раскара́чыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.
Разм. Раскарачыць свае ногі. Яшчэ імгненне — і Сцяпан, раскарачыўшыся, прыгнуўшы галаву, стаў ірваць з-за плячэй вінтоўку... Навуменка.
раскара́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.
Разм. Шырока расставіць (ногі). [Даніла] няцвёрда ўстаў, раскарачыўшы ногі, каб не ўпасці, круціў галавою і перад сабою нічога не бачыў — вочы заляпіла зямлёю. Капыловіч.
раскаркава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад раскаркаваць.
2. у знач. прым. З якога вынялі корак; раскупораны. На падлозе стаяла раскаркаваная бутэлька дарагога каньяку. Шамякін.
раскаркава́цца, ‑куецца; зак.
Раскупорыцца.
раскаркава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак., што.
Выняць корак. Раскаркаваць бутэлькі.
раска́ркацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Разм. Пачаць моцна каркаць. Вароны раскаркаліся.
раскармі́цца, ‑кармлюся, ‑кормішся, ‑корміцца; зак.
Раз’есціся, стаць тлустым, сытым.
раскармі́ць, ‑кармлю, ‑корміш, ‑корміць; зак., каго.
Сытна, добра кормячы, зрабіць тлустым, сытым. [Кажамяка:] Толькі асушыць балота, тады будзе тваёй птушцы раздолле. Кармі, Васіліса Прохараўна, хоць раскармі сваіх курэй. Гурскі.