Verbum

хіліцца, ✂; незак.

1. Прыгінацца ўніз, нахіляцца, нагінацца.

   • Да вады хіліліся вербы.
   • Буйныя каласы хіліліся да зямлі.

2. Нахіляцца набок.

   • Судна пачало х. на той бок, дзе была прабоіна.

3. перан. Набліжацца да чаго-н., да якой-н. мяжы. Кароткі снежаньскі дзень хіліўся к канцу.

   • Час хіліўся да восені.

4. перан. Здавацца, пакарацца.

   • Не нам х. перад цяжкасцямі.

5. перан. Накіроўвацца, ісці да чаго-н. (пра гутарку, справы, учынкі і пад.).

   • Было відавочна, куды хіляцца падзеі.
   • Справа хіліцца ў патрэбным напрамку.

6. Туліцца, гарнуцца да каго-н.

   • Хлопчык хіліўся да матулі.

7. перан. Мець цягу, сімпатыю да каго-н.

   • Сын больш хіліўся да бацькі, чым да маці.

хіліць, ✂; незак.

1. Прыгінаць уніз, нахіляць.

   • Вецер хіліць бярозку да зямлі.
   • Маці хіліць галаву над магілай сына.

2. Нахіляць набок.

   • Вецер хіліў лодку.

3. безас. Ахопліваць, адольваць каго-н. (пра сон, дрымоту).

   • Яго хіліць сон.
   • Дзяцей хіліла на дрымоту.

4. перан. Хіліцца, набліжацца да чаго-н.

   • Хіліла ўжо к вечару (безас.).

5. перан. Накіроўваць да чаго-н. (думку, справу і пад.).

   • Было зразумела, куды ён хіліць гутарку.

6. перан. Прыцягваць, вабіць; гарнуць, цягнуць.

   • Сумны настрой не хіліў да песень.
   • Яго хіліла да навукі (безас.).

хілы, ✂ (разм.).

Слабы, хваравіты.

• Хілае дзіця.
• Хілая расліна.

|| наз. хіласць, ✂.