Verbum

рыцар, ✂, м.

1. У сярэдневяковай Еўропе: феадал, які належаў да ваенна-землеўладальніцкага саслоўя, а таксама цяжка ўзброены воін, які знаходзіўся ў васальнай залежнасці ад свайго сюзерэна.

   • Р. журботнага вобраза (пра Дон-Кіхота, героя рамана Сервантэса).
   • Р. без страху і дакору (перан. пра смелага, ва ўсім бездакорнага чалавека; высок.).
   • Р. плашча і кінжала (перан. тайны грабежнік і забойца; кніжн.).

2. перан. Самаадданы, высакародны чалавек (высок.).

   • Р. рэвалюцыі.

|| прым. рыцарскі, ✂.

• Рыцарскія даспехі.
• Р. ўчынак.

рыцарства, ✂, н.

1. зб. У феадальнай Еўропе: прывілеяванае ваенна-землеўладальніцкае саслоўе, рыцары (у 1 знач.).

2. Самаадданасць, высакародства (кніжн.).

   • Праявіць Р.

рыцца, ✂; незак.

1. Капацца ў чым-н. рыхлым, сыпкім (пра жывёл).

   • На пожні рыліся свінні.

2. перан. Перабіраць, перакладваць што-н. (звычайна шукаючы што-н.).

   • Р. ў шуфлядзе.

рыцына, ✂, ж.

Алей, які здабываецца з насення клешчавіны і ўжываецца як слабіцельнае.

|| прым. рыцынавы, ✂.

рыць, ✂; незак.

1. Капаць, раскопваць рыхлае, сыпкае (лычом, рылам); капаючы, даставаць з зямлі, вырываць.

   • Свіння рые пожню.
   • Дзік рые бульбу.

2. Вымаючы зямлю, рабіць паглыбленне (пра жывёл).

   • Барсук рые нару.

|| зак. вырыць, ✂.

• В. нару.

|| наз. рыццё, ✂.