Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Скарачэнні
абвгдеёжзійклмнопрстуфхцчшэюя
авджотуыэ
абвгджзклмнпстфхцчш

рып, ✂, м.

Рэзкі гук, які ўтвараецца пры трэнні.

  • Р. колаў.
  • Р. палазоў.

рыпаць, ✂; незак.

  1. Утвараць рыпенне, рыпець.

    • Рыпалі дзверы.
    • Р. варотамі.

  2. Іграць непрафесійна на якім-н. музычным інструменце (звычайна на гармоніку; разм.).

    • Рыпаў гармонік.

|| аднакр. рыпнуць, ✂.

|| наз. рыпанне, ✂.

рыпець, ✂; незак.

Утвараць рып, скрыпець.

  • Падлога рыпіць.
  • Боты рыпяць.
  • Пад нагамі рыпіць снег.

|| аднакр. рыпнуць, ✂.

|| наз. рыпенне, ✂.

рыплівы, ✂.

Тое, што і рыпучы.

  • Рыплівыя дзверы.

|| наз. рыплівасць, ✂.

рыпс, ✂, м.

Тоўстая, моцная тканіна палатнянага перапляцення ў дробны рубчык.

|| прым. рыпсавы, ✂.

рыпучы, ✂.

Які ўтварае рып.

  • Рыпучыя вароты.
  • Рыпучыя колы.
  • Р. голас (перан.).

|| наз. рыпучасць, ✂.