Verbum

дзівакаваты, ✂ (разм.).

Дзівацкі, з дзівацтвамі (пра чалавека).

• Д. дзед.

|| наз. дзівакаватасць, ✂.

дзівасіл, ✂, м.

Травяністая шматгадовая расліна сямейства складанакветных з вялікім прадаўгаватым лісцем і жоўтымі кветкамі; корань дзівасілу выкарыстоўваецца ў медыцыне.

|| прым. дзівасілавы, ✂.

дзівацкі, ✂.

Уласцівы дзіваку.

• Д. ўчынак.

|| наз. дзівацтва, ✂.

дзівіцца, ✂; незак.

1. Прыходзіць у здзіўленне.

   • Лесаруб дзівіўся з сына, як той карчуе пні.
   • Вераб’і і тыя дзівяцца з цябе.

2. Захапляцца. Ён дзівіўся чысцінёй вуліц і парадкам.

3. Зайздросна здзіўляцца.

   • Дзіўлюся вашай настойлівасці і ўмельству.

4. Любавацца, углядаючыся.

   • Кожную ночку на зорку дзіўлюся.

дзівіць, ✂; незак.

Выклікаць здзіўленне, рабіць моцнае ўражанне.

• Хірурга дзівіла цярплівасць раненага.
• Яна прыгажосцю дзівіла.

дзівосны, ✂.

1. Незвычайны, казачна-дзіўны.

   • На вокнах дзівосныя ўзоры пакінуў мароз.

2. Цудоўны, непараўнальны па хараству.

   • Дрэвы стаялі ў сваім дзівосным жоўта-барвовым убранні.
   • Дзівосна (прысл.) гучала жалейка.

3. Вельмі добры, выдатнай якасці.

   • Ад дзівоснай стрэльбы вачэй не адарваць.

|| наз. дзівоснасць, ✂.

дзіда, ✂, ж. (уст.).

1. Старадаўняя колючая зброя ў выглядзе доўгага дрэўка з вострым металічным наканечнікам; піка.

2. перан. Пра што-н. высокае, вастраверхае.

   • Далёка за полем узвышалася ў неба чорная дзіда касцёла.

дзік, ✂, м.

Дзікі кабан; вепр.

• Увосень дзікі ласуюцца жалудамі.

|| прым. дзічыны, ✂.

дзікабраз, ✂, м.

Жывёліна атрада грызуноў, спіна і бакі ў якой пакрыты доўгімі іголкамі.

|| прым. дзікабразавы, ✂.

• Дзікабразавае шчацінне.

дзікаваты, ✂.

Трохі дзікі.

• Характар у старога быў пануры, д.
• Дзікавата (прысл.) паводзіць сябе.

|| наз. дзікаватасць, ✂.