Verbum

суайчыннік, ✂, м. (кніжн.).

Чалавек, які мае з кім-н. агульную айчыну.

|| ж. суайчынніца, ✂.

суб..., прыстаўка.

Утварае назоўнікі і прыметнікі са знач.:

• 1) другаснасці, пабочнасці, падначаленасці, маласці ў параўнанні з тым, што названа ў базавай аснове, напр. субпадрад, субпадрадчык, субінспектар, субпрэфект, субарэнда, субпрадукты, субкантынент, субадзінка, субклетачны, субмікронны, суб’ядзерны;
• 2) знаходжання каля чаго-н., пад чым-н., напр. субстратасфера, субальпійскі, субарктычны, субсветлавы.

субардынацыя, ✂, ж. (кніжн.).

Сістэма строгага службовага падпарадкавання малодшых старшым.

|| прым. субардынацыйны, ✂.

суб’ект, ✂, м.

1. У філасофіі: чалавек, які пазнае свет і супрацьстаіць яму як аб’екту пазнання.

2. Чалавек як носьбіт якіх-н. уласцівасцей (кніжн.).

   • С. права (фізічная або юрыдычная асоба як носьбіт юрыдычных правоў і абавязкаў; спец.).

3. Наогул чалавек (звычайна з адмоўнымі рысамі; разм.).

   • Хадзіў тут нейкі падазроны с.

4. У логіцы: прадмет суджэння.

5. У граматыцы: семантычная катэгорыя са значэннем выканаўцы дзеяння або носьбіта стану.

|| прым. суб’ектны, ✂.

суб’ектывізм, ✂, м.

1. У філасофіі: светапогляд, які адмаўляе аб’ектыўныя законы развіцця і сцвярджае галоўную ролю асобнага суб’екта ў працэсе пазнання і грамадскай дзейнасці.

2. Асабістыя, суб’ектыўныя (у 2 знач.) адносіны да чаго-н.

   • С. у трактоўцы падзей.

|| прым. суб’ектывісцкі, ✂.

суб’ектывіст, ✂, м.

Паслядоўнік суб’ектывізму (у 1 знач.).

|| прым. суб’ектывісцкі, ✂.

суб’ектыўны, ✂.

1. Уласцівы толькі гэтаму суб’екту, асобе.

   • Суб’ектыўнае адчуванне.

2. Прадузяты, пазбаўлены аб’ектыўнасці.

   • Суб’ектыўная ацэнка.

|| наз. суб’ектыўнасць, ✂.

субота, ✂, ж.

Шосты дзень тыдня, перад нядзеляй.

|| прым. суботні, ✂.

суботнік, ✂, м.

Добраахвотная бясплатная калектыўная работа ў нерабочы час (па суботах).

субрэтка, ✂, ж.

У старажытных (першапачаткова французскіх) камедыях і вадэвілях: бойкая, вясёлая служанка, давераная сваёй пані.