Verbum

славіст, ✂, м.

Спецыяліст у галіне славістыкі, славяназнаўства.

|| ж. славістка, ✂.

|| прым. славісцкі, ✂.

славістыка, ✂, ж.

Тое, што і славяназнаўства.

|| прым. славістычны, ✂.

славіцца, ✂; незак.

1. чым або са словам як. Мець шырокую вядомасць у якіх-н. адносінах.

   • Горад славіцца сваімі паркамі.
   • Вёска славіцца хлебаробамі.

2. Праслаўляцца, ушаноўвацца.

   • У песнях славіцца наш беларускі лён.

славіць, ✂; незак.

Праслаўляць каго-, што-н.

• Працай сваёй славім айчыну.
• Хлебароба поле славіць.

славутасць, ✂, ж.

1. гл. славуты.

2. Шырокая папулярнасць (пра месца, прадмет).

   • Брэсцкая крэпасць — с. нашага народа.

3. Вядомы, праслаўлены чалавек.

славуты, ✂.

1. Пра якога ўсе ведаюць; агульнавядомы, праслаўлены.

   • С. раман.
   • С. опера.

2. Які набыў славу або дастойны яе; слаўны.

   • С. год перамогі ў вайне.

3. Пра чалавека, які стаў знакамітым, карыстаецца вялікай папулярнасцю.

   • С. вучоны.

|| наз. славутасць, ✂.

славяназнаўства, ✂, н.

Сукупнасць навуковых дысцыплін аб славянах, іх гісторыі, мовах, фальклоры, літаратурах, матэрыяльнай культуры.

|| прым. славяназнаўчы, ✂.

славянафіл, ✂, м.

Прыхільнік славянафільства.

|| ж. славянафілка, ✂.

|| прым. славянафільскі, ✂.

славянафільства, ✂, н.

У Расіі ў сярэдзіне 19 ст.: ідэйна-палітычная плынь, прадстаўнікі якой супрацьстаўлялі гістарычны шлях развіцця Расіі развіццю краін Заходняй Еўропы і ідэалізавалі патрыярхальныя рысы рускага побыту і культуры.

|| прым. славянафільскі, ✂.

славяне, ✂, м.

Адна з буйнейшых у Еўропе груп роднасных па мове і культуры народаў, якія ўтвараюць тры галіны: усходнеславянскую (рускія, украінцы, беларусы), заходнеславянскую (палякі, чэхі, славакі, лужычане) і паўднёваславянскую (балгары, сербы, харваты, славенцы, македонцы, чарнагорцы).

|| ж. славянка, ✂.

|| прым. славянскі, ✂.

• Славянскія мовы.
• С. эпас.