Verbum

дзіцячы, ✂.

1. гл. дзеці і дзяцінства.

2. перан. Неўласцівы даросламу, нясталы.

   • Вырас, а розум д.
   • Дзіцячыя разважанні.

дзічка, ✂, ж.

1. Дзікае, непрышчэпленае пладовае дрэва.

2. Плод дзікага дрэва.

   • Дзічкі смачныя тады, калі ўлежацца.

|| прым. дзічкавы, ✂.

дзічына, ✂, ж.

1. зб. Дзікія звяры і птушкі як прадмет палявання.

   • Лясная дз.

2. Мяса дзікіх жывёл і птушак, якое ідзе ў ежу.

   • Насмажыць дзічыны.

дзічыха, ✂, ж. (разм.).

Самка дзікага кабана, дзіка.

дзічыцца, ✂; незак. (разм.).

Саромецца, ухіляцца ад сустрэч і размоў, асабліва з чужымі ці мала знаёмымі людзьмі.

• Д людзей.

дзічэць, ✂; незак.

1. Станавіцца дзікім, перараджацца.

   • Дрэвы дзічэюць.
   • Без нагляду лес дзічэў.

2. перан. Станавіцца нелюдзімым, дзіклівым.

   • Д. на адзіноце.

|| зак. адзічэць, ✂ і здзічэць, ✂.

|| наз. дзічэнне, ✂.

дзот, ✂, м.

Умацаваны абаронны агнявы пункт (скарачэнне па пачатковых літарах: ад рускага выразу — деревоземляная огневая точка).

• Па дзотах праціўніка несціхана садзілі гарматы.

дзылінкаць, ✂; незак. (разм.).

Ствараць чым-н. металічным звінячы гук.

• Д. ключамі.

|| аднакр. дзылінкнуць, ✂.

|| наз. дзылінканне, ✂.

дзын-дзын, гукаперайм.

Пра гукі званочка, бомы і пад.

• А званочак пад дугою дзын-дзын-дзын.

дзьмухавец, ✂, м., зб. (разм.).

Травяністая расліна сямейства складанакветных з жоўтымі кветкамі і насеннем на пушыстых валасінках, дзякуючы якім яно лёгка разносіцца ветрам.

|| прым. дзьмухаўцовы, ✂.