Verbum

таласафі́т

(ад гр. thalassa = мора + -фіты)

самы старажытны этап эвалюцыі расліннага покрыва Зямлі, які характарызаваўся панаваннем водарасцей.

таласемі́я

(ад гр. thalassa = мора + -емія)

спадчыннае малакроўе (анемія), абумоўленае парушэннямі ў сінтэзе гемаглабіну, упершыню выяўленае ў жыхароў Міжземнамор’я.

таласіязі́ра

(н.-лац. thalassiosira)

аднаклетачная або каланіяльная дыятомавая водарасць сям. таласіязіравых, якая пашырана пераважна ў планктоне мораў і саланаватых вадаёмаў, радзей у прэсных водах.

таласо́іды

(ад гр. thalassa = мора + -оід)

круглыя ўпадзіны, якія ляжаць у так званым поясе далін на Месяцы.

талафі́ты

(ад гр. thallos = зялёная галінка + -фіты)

ніжэйшыя расліны, якія не расчленены на сцябло, корань, лісты (грыбы, водарасці, лішайнікі, бактэрыі); параўн. кармафіты.

та́лент

(лац. talentum, ад гр. talanton = вага, вагі)

1) надзвычайныя прыродныя здольнасці;

2) асоба, надзеленая надзвычайнымі здольнасцямі.

та́лер​¹

(ням. Taler)

старажытная сярэбраная манета, якая ў 1518 г. пачала чаканіцца ў Чэхіі, а пазней распаўсюдзілася ў Германіі, Скандынавіі, Галандыі, Італіі і іншых еўрапейскіх краінах; на тэрыторыі Беларусі т. абарачаўся з 16 ст.

та́лер​²

(ням. Teller = талерка)

палігр. металічная пліта ў друкарскай машыне, на якую ўстанаўліваюць друкарскую форму.

талера́нтнасць

(ад лац. tolerantia = цярпенне)

1) цярпімасць да чужых думак і вераванняў;

2) стан арганізма, пры якім страчваецца здольнасць выпрацоўваць антыцелы ў адказ на ўвядзенне пэўнага антыгену (параўн. сенсібілізацыя 1).

талера́нтны

(лац. tolerans, -ntis = які церпіць)

цярпімы.