Verbum

лака́льны

(лац. localis)

1) які не выходзіць за межы пэўнай тэрыторыі, мясцовы, абмежаваны (напр. л-ая вайна);

2) асноўны, нязменны, уласцівы дадзенаму прадмету (напр. л. колер).

лакамабі́ль

(фр. locomobile, ад лац. locus = месца + mobilis = рухомы)

паравы рухавік, які прыводзіць у дзеянне іншыя машыны і механізмы (малатарні, помпы і інш.).

лакаматы́ў

(фр. locomotive, ад лац. locus = месца + motio = рух)

цягавая машына (паравоз, цеплавоз, газатурбавоз, электравоз), прызначаная для перамяшчэння па рэйках чыгуначных саставаў або асобных вагонаў.

лакамо́цыя

(ад лац. locus = месца + motio = рух)

сукупнасць каардынаваных рухаў, пры дапамозе якіх чалавек і жывёлы перамяшчаюцца ў прасторы разнавіднасці — хада, палёт, плаванне і інш.).

лакані́зм

(гр. lakonismos)

кароткасць і дакладнасць у выражэнні думкі, ідэі, задумы.

лакані́чны

(гр. lakonikos)

коратка і дакладна выказаны, выражаны (напр. л. адказ, л-ыя формы).

лака́тар

(англ. locator, ад лац. locator)

спецыяльная ўстаноўка для вызначэння месцазнаходжання аб’екта з дапамогай адбітых ад яго гукавых ці электрамагнітных хваль або па яго асабістым выпрамяненні (напр. гукавы л., лазерны л.).

лакаты́ў

[лац. (casus) locativus]

лінгв. месны склон.

лака́ут

(англ. lock out = літар. зачыняць дзверы перад кім-н.)

закрыццё прадпрыемстваў і масавае звальненне рабочых як адна з форм класавай барацьбы капіталістаў супраць рабочага класа.

лака́цыя

(лац. locatio)

1) вызначэнне месцазнаходжання аб’екта з дапамогай лакатара;

2) здольнасць некаторых жывёл арыентавацца і шукаць корм пры дапамозе асобых органаў пачуццяў.