Verbum

тыры́стар

[англ. thyristor, ад гр. thyra = дзверы + англ. (res)istor = супраціўленне]

кіруемы паўправадніковы вентыль.

тырэаідзі́н

(ад гр. thyreoeides = шчытападобны)

лекавы прэпарат, які змяшчае тыраксін; выкарыстоўваецца пры зніжанай функцыі шчытападобнай залозы.

тырэатаксіко́з

(ад гр. thyreos = шчыт + таксікоз)

паталагічны стан арганізма, які ўзнікае пры павышанай сакраторнай функцыі шчытападобнай залозы (гіпертырэозе).

тырэацы́ты

(ад гр. thyreos = шчыт + -цыты)

клеткі аднаслойнага жалезістага эпітэлію, якія высцілаюць фалікулы шчытападобнай залозы.

тырэо́з

(гр. thyreos = шчыт)

разлад сакрэцыі шчытападобнай залозы.

тыта́н​¹

(гр. Titan = імя старажытнагрэчаскага міфалагічнага гіганта, які змагаўся з багамі)

перан. чалавек вялікага таленту, надзвычайнага розуму.

тыта́н​²

(н.-лац. titanium, ад гр. Titan = імя старажытнагрэчаскага міфалагічнага гіганта, які змагаўся з багамі)

хімічны элемент, цвёрды метал серабрыста-белага колеру.

тытанамагнеты́т

(ад тытан + магнетыт)

мінерал класа вокіслаў і гідравокіслаў чорнага колеру, разнавіднасць магнетыту; руда жалеза, тытану.

тытанафане́ус

(ад тытан + гр. phoneus = забойца)

буйная драпежная наземная жывёла з групы дынацэфалаў, якая жыла ў пермскі перыяд.

тытанаэ́ка

(н.-лац. titanoeca)

павук сям. амаўрабіідаў; жыве пад камянямі, у лясным подсціле і іншых месцах.