Verbum

люстра́цыі​²

(лац. lustratio = ачьппчэнне шляхам ахвярапрынашэнняў)

рэлігійныя абрады, звязаныя з уяўленнем аб ачышчальнай сіле магічных дзеянняў.

люстры́н

(фр. lustnne)

тонкая шарсцяная або паўшарсцяная тканіна з глянцам; раней з яе шылі мужчынскія пінжакі.

лютні́ст

(польск. lutnista, ад с.лац. lutnista)

музыкант, які іграе на лютні

лю́тня

(польск. lutnia < с.-в.-ням. lute іт. liuto, ад ар. al’ud = драўляны інструмент)

даўнейшы струнны шчыпковы музычны інструмент, па гучанню блізкі да гітары.

лютэі́н

(ад лац. luteum = жаўток)

адзін з жаночых палавых гармонаў, які рыхтуе слізістую абалонку маткі для прыняцця зародка, а таксама стымулюе змены ў малочных залозах.

лютэра́нін

[польск. luteranin, ад ням. M. Luther = прозвішча ням. рэлігійнага рэфарматара (1483—1546)]

той, хто вызнае лютэранства.

лютэра́нства

(ад лютэранін)

адно з пратэстанцкіх веравучэнняў (гл. пратэстантызм), якое ўзнікла ў 16 ст. у Германіі на аснове вучэння М. Лютэра і пашырылася гал. ч. у Германіі і скандынаўскіх краінах.

лютэ́сцэнс

(лац. lutescens = які робіцца жаўтаватым)

разнавіднасць мяккай пшаніцы з белым безасцюковым коласам і чырвоным зернем.

лютэ́цый

(н.-лац. lutecium, ад лац. Lutecia = Парыж)

хімічны элемент сям лантаноідаў, бліскучы метал.

люфа́

(ням. Luffa, ад ар. luf)

травяністая расліна сям. гарбузовых, пашыраная ў тропіках і субтропіках, завязь якой ужываецца ў ежу, а са спелых пладоў робяць мачалкі, летнія галаўныя ўборы і інш.