Verbum

магналі́т

[ад магне(зіт) + -літ]

будаўнічы матэрыял з сумесі магнезіяльнага цэменту, драўняных апілак, азбеставых валокнаў і іншых напаўняльнікаў.

магна́т

(польск. magnat, ад с.-лац. magnatus = знатны чалавек, вяльможа)

буйны землеўладальнік або прадстаўнік буйнога прамысловага і фінансавага капіталу ў феадальным і капіталістычным грамадствах.

магнезі́т

(ад магнезія)

мінерал белага або жаўтавата-шэрага колеру, прыродная вуглякіслая соль магнію; выкарыстоўваецца для вырабу вогнетрывалых матэрыялаў.

магне́зія

(п.-лац. magnesia, ад гр. Magnesia = назва горада ў Малой Азіі)

лёгкі парашок белага колеру, які з’яўляецца вокісам або соллю магнію; выкарыстоўваецца ў медыцыне, а таксама як вогнетрывалы матэрыял.

магнесі́н

[ад гр. magnes = магніт + syn(chronos) = адначасовы]

устройства для кіравання механізмамі на адлегласці і перадачы паказанняў вымяральных прыбораў.

магне́та

(фр. magneto, ад гр. magnetes = магнетычны)

электрамагнітны генератар пераменнага току для ўтварэння іскры, якая запальвае гаручую сумесь у цыліндрах рухавікоў унутранага згарання.

магнетадыэле́ктрыкі

(ад гр. magnetes = магнетычны + дыэлектрыкі)

рэчывы (сумесь ферамагнітных парашкоў з дыэлектрыкамі), спрасаваныя пад вялікім ціскам і пры высокай тэмпературы ў маналітную масу.

магнетакалары́чны

(ад гр. magnetes = магнетычны + калорыя);

м. эфект — змяненне тэмпературы магнетыка пад дзеяннем магнітнага поля.

магнетахі́мія

(ад гр. magnetes = магнетычны + хімія)

раздзел фізічнай хіміі, які вывучае залежнасць магнітаых уласцівасцей рэчываў ад іх хімічнай будовы.

магнето́н

(ад гр. magnetes = магнетычны)

адзінка вымярэння магнітнага моманту (велічыні, якія характарызуе магнітныя ўласцівасці цел і часцінак рэчываў), прынятая ў атамнай і ядзернай фізіцы.