Verbum

цэх

(польск. cech, ад ням. Zeche)

1) гарадская арганізацыя рамеснікаў адной прафесіі ў сярэдневяковай Еўропе, у т.л. і на Беларусі;

2) аддзяленне фабрыкі ці завода, у якім выпрацоўваецца пэўная прадукцыя або заканчваецца які-н. цыкл вытворчасці.

цэхі́н

(іт. zechino, ад zecca = манетны двор)

старадаўняя венецыянская залатая манета, якая абарачалася і ў іншых краінах Еўропы.

цэхштэ́йн

(ням. Zechstein)

верхняе падраздзяленне пермскай сістэмы, якое характарызуецца марскімі адкладамі вапняку, даламітаў.

цэцы́дыі

(н.-лац. cecidium < гр. kekudion, ад kekis, -kidos = чарнільны арэшак)

тое, што і галы.

цэцэ́

(афрыкаанс tsetse)

афрыканская жывародная муха, якая корміцца крывёю жывёл і чалавека і з’яўляецца пераносчыкам узбуджальнікаў соннай хваробы.

цюба́ж

(фр. tubage)

метад апаражнення жоўцевага пузыра ад яго змесціва (пераважна пры хранічным халецыстыце) без дапамогі зонда, шляхам прыёму хворым сульфату магнію.

цюбеце́йка

(цюрк. tjubetej)

круглая або вастраверхая шапачка з вышыванымі або тканымі ўзорамі.

цю́бік

(ад фр. tube = трубачка)

мяккая трубачка з металу, пластмасы для мазі, клею, пасты, змесціва якой дастаецца выцісканнем.

цю́бік

(англ. tubing)

металічная ці жалезабетонная пліта ў выглядзе сегмента, якая з’яўляецца часткай воданепранікальнага цыліндрычнага мацавання шахт і тунеляў.

цюк

(гал. tjuk)

вялікі звязаны пакунак тавару; вялікая звязка чаго-н.