Verbum

фаршла́г

(ням. Vorschlag, ад vor = перад + Schlag = удар)

1) муз. меладычнае ўпрыгожанне з аднаго або двух хутка выкананых перад асноўнай нотай гукаў (гл. мелізмы);

2) мар. вяроўка для нацягвання пярэдняга паруса.

фаршма́к

(ням. Vorschmack)

страва са здробненага селядца ці мяса, запечаных з бульбай, цыбуляй і інш.

фаршта́т

(ням. Vorstadt, ад vor = перад + Stadt = горад)

пасяленне па-за межамі горада або крэпасці, прадмесце.

фарштэ́вень

(гал. voorsteven, ад vor = спераду + steven = стаяк)

насавая частка судна, якая з’яўляецца працягам кіля.

фарынато́м

(ад лац. farina = мука + гр. tome = разразанне)

прыбор для папярочнага разразання зярнят пшаніцы або ячменю з мэтай вызначэння іх шклопадобнасці, якая з’яўляецца важкай прыкметай для ацэнкі мукамольна-хлебапечных якасцей зярнят.

фарынга́льны

(ад гр. pharynks, -ngos = глотка);

лінгв. ф. зычны — зычны гук, які ўтвараецца дзякуючы збліжэнню кораня языка са сценкай глоткі, напр. у арабскай мове.

фарынгаскапі́я

(ад гр. pharynks, -ngos = глотка + -скапія)

мед. агляд глоткі пры дапамозе фарынгаскопа з дыягнастычнай мэтай.

фарынгаско́п

(ад гр. pharynks, -ngos = глотка + -скоп)

прыбор для агляду глоткі.

фарынгі́т

(ад гр. pharynks, -ngos = глотка)

вострае або хранічнае запаленне слізістай абалонкі глоткі.

фарысе́й

(гл. pharisaios, ад ст.-яўр. parusz = аддзелены)

1) член рэлігійна-палітычнай секты ў Стараж. Іудзеі, што абараняла інтарэсы заможных слаёў насельніцтва і вызначалася фанатызмам і крывадушшам;

2) перан. ханжа, крывадушнік.