Verbum

цыстэрцыя́нцы

(ад лац. Cistercium = назва мясцовасці ў Францыі, зараз Citeaux)

члены каталіцкага манаскага ордэна, заснаванага ў канцы 11 ст. каля г. Дыжона ў францыі.

цы́сус

(н.-лац. cissus)

кустовая або травяністая расліна сям. вінаградавых з паветранымі каранямі, падоўжаным сэрцападобным лісцем і непрыкметнымі зялёнымі кветкамі, пашыраная ў тропіках і субтропіках; на Беларусі вырошчваецца як лісцева-дэкаратыўная ў пакоях і аранжарэях.

цыта-

(гр. kytos = ёмішча, клетка)

першая састаўная частка складаных слоў, якая паказвае на адносіны да раслінных або жывёльных клетак.

цытава́ць

(польск. cytować, ад лац. citare)

прыводзіць цытату.

цытагене́тыка

(ад цыта- + генетыка)

раздзел генетыкі, які вывучае заканамернасці спадчыннасці і зменлівасці на ўзроўні клеткі і храмасом.

цытадыягно́стыка​¹

(ад цыта- + дыягностыка)

распазнаванне хваробы шляхам мікраскапічнага даследавання клетачных элементаў тканкі цела.

цытадыягно́стыка​²

(ад лац. cito = хутка, тэрмінова + дыягностыка)

тэрміновая дыягностыка (звычайна гісталагічная) на аперацыйным стале.

цытадэ́ль

(іт. cittadella = маленькі горад)

1) найбольш умацаваная ўнутраная частка горада або крэпасці, прыстасаваная да самастойнай абароны, а таксама крэпасць наогул;

2) перан. апора.

цыта́за

(ад гр. kytos = ёмішча, клетка)

тое, што і алексін.

цытазі́н

(ад гр. kytos = ёмішча, клетка)

арганічнае азотазмяшчальнае рэчыва, якое змяшчаецца ва ўсіх жывых клетках у складзе нуклеінавых кіслот і нуклеатыдаў.