Verbum

міметы́ды

(н.-лац. mimetidae)

сямейства павукоў брудна-карычневатай афарбоўкі; пашыраны ў зонах з вільготным цёплым кліматам на ствалах дрэў, высокай траве.

міметы́зм

(ад гр. mimetes = пераймальнік)

від мімікрыі, які заключаецца ў прыпадабненні з мэтай самааховы знешняга выгляду або паводзін некаторых жывёл да іншых жывёл, забяспечаных абарончымі сродкамі ад ворагаў (напр. падабенства зязюлі да ястраба).

мі́міка

[с.-лац. (ars) mimica = мастацтва жэстаў, ад гр. mimikos = пераймальны]

1) рухі мышцаў на твары, якія выражаюць пачуцці, настрой;

2) мастацтва акцёра перадаваць душэўны стан такімі рухамі.

мімікры́я

(англ. mimicry)

1) прыпадабненне некаторых жывёл і раслін да навакольнага асяроддзя па форме і колеру з мэтай самааховы (напр. заяц і курапатка зімой маюць белую афарбоўку, хамелеоны мяняюць афарбоўку пры руху па дрэве, афарбоўка матылькоў нагадвае кветкі і г.д.);

2) перан. беспрынцыпнае прыстасаванне каго-н. да жыццёвых умоў.

мімі́чны

(гр. mimikos)

які мае адносіны да мімікі, выражаны пры дапамозе мімікі.

мімо́за

(н.-лац. mimosa, ад гр. mimos = пераймальнік)

травяністая, кустовая або дрэвавая расліна сям. бабовых з дробнымі кветкамі у коласападобных суквеццях, некаторыя віды якой згортваюць лісцікі пры дотыку да іх; пашырана ў тропіках і субтропіках.

мі́на​¹

(ням. Mine, ад фр. mine)

1) разрыўны снарад, які выкарыстоўваецца як сродак загароды на сушы і моры (напр. супрацьтанкавая м., плывучая м.);

2) снарад для стральбы з мінамёта (напр. асколачная м., фугасная м.).

мі́на​²

(іт. mina)

выраз твару;

рабіць вясёлую міну пры дрэннай гульні — пад знешняй весялосцю спрабаваць схаваць нездавальненне.

мі́на​³

(лац. mina, ад гр. mna)

грашовая і вагавая адзінка на Стараж. Усходзе і ў Стараж. Грэцыі.

мінара́т

(ад лац. minor = меншы)

1) парадак атрымання спадчыны ў феадальным і буржуазным праве, калі маёмасць пераходзіць малодшаму ў сям’і або ў родзе (проціл. маярат);

2) маёмасць, якая перадаецца на аснове такога права.