Verbum

тэрміна́льны

(лац. terminalis, ад termmus = мяжа, край)

канцавы, канечны (напр. т. стан арганізма).

тэрміна́тар

(ад лац. terminare = размяжоўваць)

мяжа паміж асветленай Сонцам і цёмнай часткамі нябеснага цела.

тэрміні́зм

(ад лац. terminus = слова, тэрмін)

ідэалістычнае філасофскае вучэнне, якое сцвярджае, што агульныя паняцці — гэта словы, якія не маюць адпаведнасцей у аб’ектыўнай рэальнасці.

тэрмі́стар

[ад тэрма- + англ. (res)istor = супраціўленне]

паўправадніковае супраціўленне, велічыня якога ў значнай ступені залежыць ад тэмпературы.

тэрмі́т

(ад гр. therme = цяпло, гарачыня)

парашкападобная сумесь алюмінію з вокісламі некаторых металаў (звычайна жалеза), якая пры гарэнні дае высокую тэмпературу.

тэрмі́ты

(фр. termites, ад с.-лац. termes, -mitis = жук-караед)

атрад насякомых; пашыраны пераважна ў тропіках; падобна мурашкам жывуць згуртаваннямі ў вялікіх гнёздах і з’яўляюцца шкоднікамі драўніны.

тэрмі́чны

(ад гр. thermos = цёплы, гарачы)

звязаны з прымяненнем цеплавой энергіі (напр. т-ая апрацоўка металаў).

тэрмі́я

(ад гр. thermos = цёплы)

адзінка цяпла, роўная адной мегакалорыі (10​⁶ калорый).

-тэрмія, -тэрмны

(ад гр. therme = цяпло, гарачыня)

другая састаўная частка складаных слоў, якая паказвае на сувязь з паняццямі «цяпло», «гарачыня».

тэрмо́граф

(ад тэрма- + -граф)

метэаралагічны прыбор для аўтаматычнага запісу змен тэмпературы паветра.