Verbum

лакто́ны

(ад лац. lac, -ctis = малако)

арганічныя злучэнні, унутраныя цыклічныя эфіры аксікіслот.

лаку́на

(лац. lacuna = паглыбленне, упадзіна)

1) анат. пустата паміж тканкамі або органамі чалавека і жывёл, запоўненая лімфай;

2) тое, што і крыпта 3;

3) прапушчанае месца ў тэксце.

лакуна́рый

(лац. lacunar, ад lacuna = паглыбленне)

тое, што і кесон 1.

лакфіёль

(ням. Lackviole)

травяністая расліна сям. крыжакветных з жоўтымі і чырвона-жоўтымі пахучымі кветкамі, пашыраная ў Паўд. Грэцыі; на Беларусі разводзіцца як дэкаратыўная.

лал

(тур. lâl, ад перс. lāl)

уст. тое, што і шпінель.

лала́рды

(англ. lollards, ад гал. lollaerd = які шэпча малітвы)

удзельнікі антыкаталіцкага сялянска-плебейскага руху ў Англіі, Нідэрландах, Германіі 14 ст., які папярэднічаў Рэфармацыі.

ла́ма​¹

(ісп. llama, ад кечуа llama)

бязгорбая ўючная жывёліна сям. вярблюдавых, якую разводзяць у Паўд. Амерыцы (асабліва цэніцца яе воўна).

ла́ма​²

(тыбецк. blama = вышэйшы)

будыйскі манах у краінах, дзе пашыраны ламаізм.

ламаі́зм

(ад лама​²)

кірунак будызму, які ўзнік у 7 ст. у Тыбеце і ў 16—18 ст. пашырыўся ў Манголіі.

ламанці́н

(фр. lamantin)

млекакормячае атрада сірэн, пашыранае ў прыбярэжных водах Атлантычнага акіяна; аб’ект промыслу.