Verbum

тэо́бра

(іт. tiorba)

струнны шчыпковы музычны інструмент, басовая разнавіднасць лютні.

тэо́лаг

(ад гр. theos = бог + -лаг)

багаслоў, спецыяліст у галіне тэалогіі.

тэо́рыя

(гр. theoria = назіранне, даследаванне)

1) сістэма навуковых поглядаў, ідэй, якія абагульняюць вопыт, грамадскую практыку і адлюстроўваюць аб’ектыўныя заканамернасці развіцця прыроды і грамадства;

2) сукупнасць палажэнняў якой-н. галіны ведаў (напр. т. ваеннай навукі, т. шахматнай гульні);

3) уласныя меркаванні, погляды на што-н.

тэрако́та

(іт. terra cotta = літар. абпаленая зямля)

жоўтая або чырвоная абпаленая гліна і непаліваныя вырабы з яе; разнавіднасць керамікі.

тэрама́ры

(іт. terra amara = горкая зямля)

умацаваныя пасяленні бронзавага веку ў Паўн. Італіі, якія будаваліся на палях.

тэраміцы́н

(англ. terramycin, ад лац. terra = зямля + гр. mykes = грыб)

лекавы сродак з групы антыбіётыкаў, які ўжываецца пры запаленні лёгкіх, бруцэлёзе, ганарэі і пры хваробах вачэй.

тэрамо́рфы

(ад гр. ther = звер + -морфы)

падклас вымерлых паўзуноў, рэшткі якіх сустракаюцца ў адкладах палеазою і мезазою; зверападобныя.

тэрапе́ўт

(гр. therapeutes)

урач, спецыяліст па ўнутраных хваробах (тэрапіі 1).

тэрапе́ўтыка

(гр. therapeutikos = лячэбны)

тое, што і тэрапія.

тэрапі́я

(гр. therapeia)

1) раздзел медыцыны, які вывучае ўнутраныя хваробы і займаецца лячэннем іх лекавымі сродкамі і іншымі нехірургічнымі спосабамі;

2) лячэнне хворага (у адносінах да разнастайных метадаў, напр. гарманальная т.).