Verbum

механатро́н

[ад механ(ічны) + -трон]

электронны прыбор, у якім кіраванне электрычным токам ажыццяўляецца механічна.

механатэрапі́я

[ад механ(ічны) + тэрапія]

тое, што і кінетатэрапія.

механахі́мія

[ад механ(ічны) + хімія]

вучэнне пра палімеры, якое даследуе хімічныя пераўтварэнні ў іх ад дзеяння механічных сіл.

механахо́рыя

[ад механ(ічны) + -хорыя]

спосаб распаўсюджання насення раслінамі, пры якім плады хутка раскрываюцца і насенне раскідаецца (у жоўтай акацыі, кісліцы і інш.).

механацы́ты

[ад механ(ічны) + -цыты]

клеткі жывёл, здольныя сінтэзаваць калаген.

механіза́цыя

(ад гр. mechane = машына)

працэс замены ручной працы машыннай для павышэння эфектыўнасці вытворчасці.

механі́зм

(н.-лац. mechanismus, ад гр. mechane = машына)

1) прыстасаванне ўнутры машыны, прыбора, апарата, якое прыводзіць іх у рух (напр. м. гадзінніка);

2) унутраная будова, сістэма чаго-н. (напр. гаспадарчы м.);

3) сукупнасць працэсаў, з якіх складаецца якая-н. фізічная, хімічная, фізіялагічная і інш. з’ява.

меха́нік

(лац. mechanicus, ад гр. mechanikos = вынаходніцкі)

спецыяліст, які назірае за работай машын і правільным іх выкарыстаннем.

меха́ніка

[лац. mechanica, ад гр. mechanike (techne) = навука аб машынах]

1) раздзел фізікі, які вывучае рух цел у прасторы і сілы, якія выклікаюць гэты рух;

2) перан. складаная сутнасць, будова чаго-н. (напр. м. гаспадаркі).

механі́ст, механіцы́ст

(ад механіцызм)

філас. паслядоўнік механіцызму.