érblich
1.
a спа́дчынны, радавы́
2.
adv
~ belástet — з дрэ́ннай спа́дчыннасцю
erblícken
vt уба́чыць, заўва́жыць
das Licht der Welt ~ — нараджа́цца, прыхо́дзіць на свет
erblínden
vi (s) асле́пнуць, стра́ціць зрок
érblos
a юрыд.
1) вы́марачны, які́ не пакі́нуў па сабе́ спадкае́мцаў
2) пазба́ўлены спа́дчыны
erblühen
vi (s) расцвіта́ць, квітне́ць
erbréchen
*
I
vt узло́м(лі)ваць, раскрыва́ць; распяча́тваць (пісьмо)
II
vi i (sich):
er erbrícht (sich) — яго́ ваніту́е, яго́ ну́дзіць