Érbe
I
m -n, -n спа́дчыннік, насту́пнік, спадкае́мец
II
n -s спа́дчына
ein ~ ántreten* — уступі́ць у правы́ спа́дчыны
erbében
vi s калаці́цца, дрыжа́ць, трэ́сціся
érben
vt (von D) атрыма́ць у спа́дчыну (ад каго-н.)
erbétteln
vt жабрава́ць, выпро́шваць (міласціну); выкле́нчваць
erbéuten
vt захо́пліваць, браць (здабычу)
Érbfehler
m -s, - спа́дчынная зага́на
mit éinem ~ beháftet sein — мець спа́дчыннае захво́рванне [недахо́п]
Érbgut
n -(e)s, -güter спа́дчынны [ро́давы] маёнтак
Érbhof
m -(e)s, -höfe спа́дчынны [сяля́нскі] двор