сыхо́джанне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле дзеясл. сыходзіць — сысці (у 1, 3 і 4 знач.).
2. Дзеянне паводле дзеясл. сыходзіцца — сысціся (у 1, 2, 6 і 12 знач.), а таксама месца, дзе што‑н. сыходзіцца.
сыхо́дзіцца, сыходжуся, сыходзішся, сыходзіцца.
Незак. да сысціся.
сыхо́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; незак.
1. Незак. да сысці.
2. перан. Размяшчацца нахільна. Узгорак .. наводдалек .. сыходзіў у лагчыну. Чорны. Канюшына сыходзіла ў нізкі куп’істы поплаў з раскіданым статкам кароў. Лобан.
3. (з адмоўем «не»). Пастаянна знаходзіцца дзе‑н., не пакідаць чаго‑н. (пра чалавека, жывёлу). Дзіця не сыходзіць з рук. // Пастаянна быць, аставацца дзе‑н. (пра прадметы). Хлеб, як бы ні было яго мала, не павінен сыходзіць са стала. Колас. // Пастаянна быць бачным, не знікаць (пра які‑н. выраз твару, усмешку і пад.). Лёгкая ўсмешка амаль не сыходзіла з .. твару [Ванды]. Марціновіч. Усміхаўся .. [бацька] так прыветна, што хораша станавілася на душы, але і тады ціхі сум не сыходзіў з яго твару. Чарнышэвіч. // Пастаянна быць накіраваным, звернутым на каго‑, што‑н. (пра вочы, погляд). Вочы .. [Рамана] не сыходзяць з бота. Чорны.
•••
Не сыходзіць з языка (думак) — увесь час быць, прысутнічаць у чыіх‑н. думках, упамінацца ў размовах.
сыхо́днасць, ‑і, ж.
Спец. Матэматычнае паняцце, якое азначае, што некаторая пераменная велічыня мае граніцу.
сыхо́дны, ‑ая, ‑ае.
Які паступова меншае, паніжаецца. У сыходным парадку. Сыходны націск.
•••
Сыходная інтанацыя гл. інтанацыя.