Verbum

вахла́к, ‑а, м.

Пагард. лаянк. Нерастаропны, прастакаваты чалавек. Пан абняў прэлата і разгладзіў вусы: — Чокнемся? Не ўсе ж тут вахлакі і трусы. Бажко. // Неахайны з выгляду чалавек. Хадзіць вахлаком.

ва́хмістр, ‑а, м.

1. Вышэйшае салдацкае званне ў кавалерыі старой рускай арміі, адпаведнае званню фельдфебеля ў пяхоце.

2. Той, хто меў гэта званне.

[Ад ням. Wachtmeister.]

ва́хта, ‑ы, ДМ ‑хце, ж.

1. Неадлучнае дзяжурства па ахове бяспекі на суднах; варта. Заступіць на вахту. Начная вахта. // Адказнае дзяжурства наогул. Невялікі калектыў [метэастанцыі] удзень і ўначы нясе вахту — сочыць за атмасфернымі з’явамі, фіксуючы любую нязначную змену надвор’я. «Маладосць».

2. перан. Праца, якая вызначаецца высокім энтузіязмам або надзвычай адказная ці ганаровая. Працоўная вахта. Вахта міру.

[Гал. wacht.]

ва́хтавы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да вахты (у 1 знач.). Вахтавая служба. Вахтавы журнал.

2. Які нясе вахту; дзяжурны. Вахтавы матрос.

3. у знач. наз. ва́хтавы, ‑ага, м. Той, хто стаіць на вахце.

ва́хценны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і вахтавы.

вахцёр, ‑а, м.

Старшы або дзяжурны стораж ва ўстанове, на заводзе. З заводскага двара выязджала нечая запозненая машына, вахцёр правяраў у шафёра пропуск. Скрыган.

[Ням. Wächter.]

вахцёрка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Разм. Жан. да вахцёр.

вахцёрскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да вахцёра.