Verbum

гарто́ваны,

гл. гартаваны.

гарто́ўка, ‑і, ДМ ‑тоўцы, ж.

Тое, што і загартоўка. Няма такой гартоўкі ў сталі, Як загартован наш баец! Бялевіч.

гарто́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Высокага гарту. Гартоўная сталь. / у перан. ужыв. Песні дай у горны! Трэба і іх напаліць дачырвона, Каб вораг не мог іх таптаць больш нагамі, Каб, ударыўшы словам гартоўным, Адказваў полымем камень. Танк.

2. перан. Стойкі, вынослівы. [Вардомскі] з цікаўнасцю выслухаў.. мае пераказы назіранняў за Паўлам Пятровічам. — Гартоўны стары... Шынклер.

гартэ́нзія, ‑і, ж.

Травяністая дэкаратыўная расліна сямейства каменяломнікавых з вялікімі суквеццямі рознага колеру.

[Ад лац. hortensis — садовы.]

га́рус, ‑у, м.

1. Кручаная мяккая каляровая шарсцяная пража. Вязаць з гарусу.

2. Баваўняная тканіна, падобная на шарсцяную.

[Польск. harus.]

га́русавы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і гарусны.

га́русны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гарусу. // Зроблены з гарусу. Гарусная хустка.

гару́часць, ‑і, ж.

Уласцівасць гаручага ​¹; здольнасць гарэць. Бензін мае высокую гаручасць.

гару́чы ​¹, ‑ая, ‑ае.

1. Здольны гарэць. Гаручы газ. Гаручыя сланцы.

2. у знач. наз. гару́чае, ‑ага, н. Паліва для рухавікоў (нафта, бензін і інш.).

гару́чы ​², ‑ая, ‑ае.

Нар.-паэт. Горкі, пякучы. Глядзіць на Дзвіну ў адзіноце дзяўчына, Гаручая ўпала на бераг слязіна. Зарыцкі.

гару́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Абл. Невысокая горка, маленькі ўзгорак. Сцежка падымаецца ад саснячку на гарушку. Пташнікаў. Унізе, пад гарушкаю, пераліваецца цераз дарогі і сцежкі растопленае золата нівы. Вялюгін.