ганча́р, ‑а, м.
Майстар, рамеснік, які вырабляе з гліны пасуду і інш. рэчы.
ганча́рны, ‑ая, ‑ае.
Звязаны з рамяством ганчара; зроблены ганчаром. Ганчарнае кола. Ганчарнал справа. Ганчарная пасуда.
га́ньба, ‑ы, ж.
1. Бясслаўнае становішча, якое выклікае крайняе асуджэнне, пагарду. — Вялікі гонар быць на чырвонай дошцы. Вялікая ганьба — на чорнай. Бядуля. Лепш са славаю памерці, Як жыць у ганьбе пад ярмом. Глебка. // Пра дзеянні, учынкі, якія выклікаюць пагарду, асуджэнне. Лічылася ганьбай, калі хто выдасць паліцыі зборшчыка. Машара. // Тое, што знеслаўляе, прыніжае чыю‑н. годнасць. — П’янства — гэта ганьба, і з ім мы змагацца будзем, — спакойна прамовіў Дзімін. Карпаў.
2. Загана, недахоп. Адна ганьба, што аблезлы, А так добры лапс[а]рдак. Колас.
ганьбава́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. ганьбаваць.
ганьбава́цца, ‑буецца; незак.
Зал. да ганьбаваць.
ганьбава́ць, ‑бую, ‑буеш, ‑буе; незак.
1. каго-што. Даваць ганьбу, знаходзіць заганы, недахопы.
2. кім-чым. Грэбаваць, пагарджаць. Не ганьбуй старым ботам, пакуль новага не пашыў. Прыказка.
га́ньбіцца, ‑біцца; незак.
Зал. да ганьбіць.
га́ньбіць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; незак., каго-што.
1. Зневажаць чыю‑н. годнасць; асуджаць, няславіць. — Няма чаго іншых ганьбіць, лепш гляньце на сябе, — адрэзала .. [Зіна]. Грамовіч. Завошта ж ганьбіць тых людзей, якія адбіваюць націск класавага ворага? Чорны.
2. Быць ганьбай для каго‑, чаго‑н.; няславіць сваімі паводзінамі, учынкамі. Праца нікога не ганьбіць.