Verbum

гарпу́ншчык, ‑а, м.

Той, хто палюе з гарпуном.

гарсаве́т, ‑а, М ‑веце, м.

Гарадскі Савет дэпутатаў працоўных.

гарсэ́т, ‑а, М ‑сэце, м.

1. Шырокі пруткі пояс, які носяць пад сукенкай для сцягвання таліі і надання стройнасці фігуры.

2. Састаўная частка беларускага народнага жаночага касцюма ў выглядзе безрукаўкі.

3. Бандаж, які носяць на верхняй частцы тулава пры захворванні або скрыўленні пазваночніка. Гіпсавы гарсэт.

[Фр. corset.]

гарсэ́тнік, ‑а, м.

Кравец, які шые гарсэты.

гарсэ́тніца, ‑ы, ж.

Жан. да гарсэтнік.

гарсэ́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гарсэта, прызначаны для вырабу гарсэтаў. Гарсэтны шнур. Гарсэтная тканіна.

гарт, ‑у, М ‑рце, м.

1. Цвёрдасць металу, якая дасягаецца гартаваннем; уласцівасць загартаванай рэчы. Сталь высокага гарту.

2. перан. Стойкасць, вынослівасць, набытыя ў барацьбе з цяжкасцямі, неспрыяльнымі ўмовамі; сіла волі. Бальшавіцкі гарт. □ Вайна — вялікае выпрабаванне гарту людзей і чыстаты, трываласці пачуццяў. Мележ.

3. перан. Стан найбольшага напружання, узбуджэння, хвалявання. Смутак часамі ападаў да лёгкай журбы, пасля зноў даходзіў да найвялікшага гарту. Чорны.

4. Сплаў свінцу, волава і сурмы для адліўкі друкарскіх шрыфтоў.

[Ад ням. hart — цвёрды.]

гартава́льнік, ‑а, м.

Рабочы, які займаецца гартаваннем металаў і металічных вырабаў.

гартава́льны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для гартавання металу, металічных вырабаў. Гартавальная печ.

гартава́льня, ‑і, ж.

Памяшканне для гартавання металічных вырабаў.