Verbum

сервела́т, ‑у, М ‑лаце, м.

Сорт вэнджанаваранай каўбасы.

серві́з, ‑а, м.

Поўны пабор сталовай або чайнай пасуды, разлічаны на пэўную колькасць чалавек. Чайны сервіз. Сталовы сервіз.

серві́зны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сервіза, уваходзіць у сервіз. Бліскучы дыск Юпітэра, што нагадваў спачатку размаляваную сервізную талерку, не змяшчаўся ўжо ў ілюмінатары. Шыцік.

сервірава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. сервіраваць.

сервірава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад сервіраваць.

сервірава́цца, ‑руецца; незак.

Зал. да сервіраваць.

сервірава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

Падрыхтаваць (падрыхтоўваць) стол для абеду, вячэры і пад., расстаўляючы ў пэўным парадку пасуду, стравы. Сервіраваць стол для вячэры. □ Сервіравалі наш стол мы ўдваіх — я і Людміла Міхайлаўна. Васілёнак. // Падрыхтаваць (падрыхтоўваць), падаць (падаваць) на стол (абед, вячэру і пад.). Сервіраваць абед.

[Ад фр. servir.]

сервіро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўны, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. сервіраваць; сервіраванне.

2. Сталовая або чайная пасуда для абеду, вячэры і пад.; убранне стала для абеду, вячэры і пад. Багатая сервіроўка. Сервіроўка для вячэры.

се́рвіс, ‑у, м.

Абслугоўванне насельніцтва, задавальненне яго бытавых патрэбнасцей. // Сукупнасць арганізацый, абавязкам якіх з’яўляецца абслугоўванне бытавых патрэбнасцей насельніцтва і стварэнне розных выгод для яго. Служба сервісу.

[Англ. service — служба, абслугоўванне.]

сервіту́т, ‑у, М ‑туце, м.

У антычным, феадальным і капіталістычным грамадстве — права карыстацца чужой уласнасцю ў пэўных межах; а таксама права на абмежаванне ўласніка ў пэўных адносінах. Зямельны сервітут. □ Зацвярджаўся нейкі панскі прыхвасцень грамадскім солтысам або яшчэ якой шышкай, адбіраў пан у вёскі сервітут на выган. Машара.

•••

Міжнародны сервітут — абмежаванне ўлады якой‑н. дзяржавы над якой‑н. тэрыторыяй на карысць іншай дзяржавы.

[Ад лац. servitus, servitutis — павіннасць, падначаленасць.]