Verbum

вадасхо́вішча, ‑а, н.

Штучны вадаём для збору і захавання вады.

вадасхо́вішчны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да вадасховішча.

вадасцёк, ‑а, м.

1. Пакатае месца, па якім сцякае вада. // Прыстасаванне для сцёку вады (труба, жолаб).

2. Сістэма канаў, рышткоў, труб для адвядзення каналізацыйнай, грунтавой вады з населеных месц у прыродныя вадаёмы.

вадасцёкавы, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для сцёку вады. Вадасцёкавая труба.

вадатру́бны, ‑ая, ‑ае.

У выразе: вадатрубны кацёл — паравы кацёл, у якім вада ператвараецца ў пару, праходзячы па трубах, нагрэтых гарачым газам.

вадахлёб, ‑а, м.

Разм. іран. Пра таго, хто п’е многа вады, любіць рэдкую страву.

вадацёк, ‑у, м.

Спец. Агульная назва для натуральных і штучных водных патокаў (рэк, каналаў і пад.), якія маюць свабодную водную паверхню; паток вады.

ваджэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. вадзіць (у 2 знач.).

вадзі́ца, ‑ы, ж.

Ласк. да вада́ (у 1 знач.). Звініць песня ў полі, звініць, Уторыць сярпу і касе, Бурліцца вадзіца з крыніц, Купаецца сонца ў расе. Купала. У светлай крыніцы Вадзіца-жывіца. Броўка.

вадзі́цель, ‑я, м.

Той, хто кіруе самаходнай машынай (аўтамабілем, танкам, катэрам і пад.). Вадзіцель павысоўваліся з кабін, сям-там выйшлі з машын пасажыры. Лынькоў.