Verbum

гано́к, ‑нка, м.

Некалькі бярвён, звязаных у адзін рад для сплаву; невялікі плыт. Нясе нас цячэннем вясенняй ракі За Віцебск, за Полацк, няма як спыніцца, Так добра ідуць у разводдзе ганкі. Зарыцкі. Вяжуць сасну У ганкі плытагоны. Астрэйка.

га́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Ганы, танцаў.

ганта́ль, ‑я, м.

Цвік, якім прыбіваюць гонту.

ганта́р, ‑а, м.

Чалавек, які займаецца вырабам гонты. // Той, хто пакрывае стрэхі гонтай.

гантарэ́зка, ‑і, ДМ ‑зцы; Р мн. ‑зак; ж.

Станок, на якім вырабляюць гонту.

гантарэ́зны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гантарэзкі. Гантарэзная піла.

гантэ́ль, ‑і; Р мн. ‑ей і ‑яў; ж.

Гімнастычная гіра ў выглядзе двух чыгунных шароў, злучаных паміж сабой круглай ручкай.

[Ням. Hantel.]

га́нцы, ‑аў; адз. ганец, ‑нца, м.; ганца, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. ганкі, ‑нак; ж.

Народ Ганы.

ганча́к, ‑а, м.

Паляўнічы сабака, прывучаны гнаць звера. Недалёка, кварталы за, два, нечакана заенчыў ганчак: натрапіў на звера. Шамякін. Заходзячыся ў яхканні, ганчакі амаль даганялі беляка. Краўчанка.

ганча́р, ‑а, м.

Майстар, рамеснік, які вырабляе з гліны пасуду і інш. рэчы.