Verbum

галуно́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да галуну ​¹.

галу́ргія, ‑і, ж.

Галіна хімічнай тэхналогіі, якая вывучае і распрацоўвае спосабы атрымання розных солей з прыродных ці штучна прыгатаваных водных раствораў.

[Ад грэч. háls — соль і érgos — работа.]

галу́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

1. Круглы камяк, шарык, скачаны з якога‑н. мяккага рэчыва. Галушка воску. Качаць сыр у галушкі.

2. толькі мн. (галу́шкі, ‑шак). Страва ў выглядзе дробных клёцак (з мукі або дранай бульбы), прыгатаваных на булёне ці на малацэ. Глядзелі хлопцы як на дзіва, Як дзядзька, цеста замяшаўшы, Качаў галушкі, міску ўзяўшы. Колас. З бульбы ў нас галушкі вараць, Нашу бульбу ўсюды хваляць. Русак.

галчаня́ і галчанё, ‑няці; мн. ‑няты, ‑нят; н.

Птушаня галкі.

га́лчын, ‑а.

Які належыць галцы ​¹. Галчына гняздо.

галчы́ны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да галкі ​¹, уласцівы ёй. Галчыны крык.

га́лы, ‑аў; адз. гал, ‑а, м.

1. Рымская назва старажытных кельцкіх плямён, якія ў 4–1 стст. да н. э. насялялі тэрыторыю сучаснай Францыі і Бельгіі.

2. Уст. паэт. Французы.

галыцьба́, ‑ы, ж., зб.

Разм. Бедната, бедныя людзі.

галы́ш, ‑а, м.

Разм.

1. Голы чалавек, голае дзіця.

2. Бедны чалавек. Хто Якім? Галыш, без роду, сын убогага, батрак! Колас.

3. Круглы гладкі камень. На галышах, ля стромкай кручы Расце самшыт з каравым суччам. Грахоўскі. Анечка ішла, увесь час баязліва паглядаючы на ваду, чаплялася жоўтымі сандалікамі за вапенныя галышы. Паслядовіч.

галы́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

1. Жан. да галыш (у 1, 2 знач.).

2. Тое, што і галыш (у 3 знач.).