Verbum

галінава́цца, ‑нуецца; незак.

Разгаліноўвацца, абрастаць галінамі.

галіна́сты, ‑ая, ‑ае.

З вялікімі галінамі; разложысты, разгалісты. Галінасты дуб.

галіне́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. галініцца.

галі́ністы, ‑ая, ‑ае.

З вялікай колькасцю галін. Галіністы парастак. Галіністая пшаніца. // Які мае выгляд галін. Галіністыя рогі аленя.

галі́ніцца, ‑ніцца; незак.

Пускаць адросткі, абрастаць галінамі. Сцябло галініцца.

галі́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Памянш.-ласк. да галіна; невялікая галіна. Зубр рушыць далей, абрываючы мімаходам маладыя галінкі ясеня. В. Вольскі.

галі́нкавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да галінкі, прыгатаваны з галінак. Галінкавы корм.

галіно́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пэўнай галіны, ахоплівае асобную галіну. Галіновы навукова-даследчы інстытут. Галіновая канферэнцыя.

галіфэ́, нескл., н.

Штаны спецыяльнага крою, якія абцягваюць калені і расшыраюцца ўгору.

[Ад уласн. імя.]

га́ліцца, га́люся, га́лішся, га́ліцца; незак., на каго-што.

Разм. Квапіцца на што‑н., імкнуцца завалодаць чым‑н. Галіцца на чужое дабро.

галі́цца, галю́ся, го́лішся, го́ліцца; незак.

1. Галіць сябе; брыцца. [Янукевіч] старанна галіўся і доўга ўціраў далонямі крэм у скуру шчок. Хадкевіч.

2. Не насіць барады і вусоў. Як і некалі, дзядзька Іван не адпускае барады, голіцца. Васілевіч.

3. Зал. да галіць.