Verbum

размо́ўнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць размоўнага.

размо́ўнік, ‑а, м.

Дапаможнік для вывучэння замежнай мовы, які змяшчае ўзоры гутаркі на розныя бытавыя тэмы.

размо́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да размовы (у 1 знач.), уласцівы ёй. Размоўная інтанацыя вершаў Маякоўскага. Размоўны стыль. □ Кідаецца ў вочы рытмічнае багацце паэмы [«Ясныя водбліскі» А. Бялевіча]. Рытм тут — то просты, размоўны, які нагадвае гаворку, то мілагучны і пявучы. «ЛіМ».

размо́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад размачыць.

размо́чванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. размочваць — размачыць.

размо́чвацца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да размачыцца.

2. Зал. да размочваць.

размо́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да размачыць.

размо́чка, ‑і, ДМ ‑чцы, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. размочваць — размачыць.

размро́іцца, ‑мроюся, ‑мроішся, ‑мроіцца; зак.

Разм. Аддацца мроям (марам). Бабуля чаруе малую казкай, а Ніна размроілася, падпёршыся рукамі. Брыль.

размыва́льнік, ‑а, м.

Прыстасаванне для ачысткі ад чаго‑н. пры дапамозе струменя вады.