Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Скарачэнні
абвгдеёжзійклмнопрстуфхцчшэюя
абвгдеёжзілмноруыэя-’
гмрхя

зіхатлівы, ✂.

Які блішчыць, ззяе пералівістым святлом, напоўнены яркім ззяннем, бляскам.

  • Зіхатлівае сонца.
  • Стаяла зіхатлівая раніца.
  • Зіхатлівая прыгажосць (перан.).

|| наз. зіхатлівасць, ✂.

зіхацець, ✂; незак.

Блішчэць, ззяць пералівістым святлом; пералівацца, адбіваючы святло.

  • Зіхацелі зоркі.
  • На мокрай траве зіхаціць раса.
  • У кватэры ўсё зіхаціць ад чысціні (вылучаецца чысцінёй).

|| наз. зіхаценне, ✂.